İki

Bakışına donuk kelebekler konmuş tüm yerlileri buranın yürüyor bir pazar gamzesiyle gürbüz ve akılcı kılarak cadde-i kebir’in resim ve harçtan istisna mağrur ihtişamını.
Oysa acılar varmış, yaşanmışmış, ne gam ne de kentsoylu bir vesvese yalandan bir ‘ah minel aşk’ busesiyle uyanır hallerim benim.
Hep bir ara/kara sokakta tenzilattan alınmış hazır giyim yüzümde ışıklı bir tabela. işte bu! en çağcıl çağrıştırma. E, işte bu diyerek, A, yetiştirseydim aşkı eşkin aşkın haline. ne gam! ne de bir başka neden..

O halde neden bu adımdan sonra her bir söz uzamsız bir boşlukta asılı.
Her bir düzlem hayta, enikonu boylu boyunca.
Sonsuz bir düşme hissi,
sonra duyu kaybı, elemtere fiş merhalesi mi tin’in uçurumu mu, umuru mu..
Neden uyanan bilinçten sonrası, hep bir iğrenç ironi, dipsiz bir gerçeksizlik.

..ve böylece olumlamış oluyorum evrimimin en gizli anlamını;
varlığı varsayarak yürümek.
Kınsız bir çılgınlıksa son durağı aklımın, örtüşen bu mu yoksa..
kalbimin kalbimle ivazsız halvetiyle almaşık.