Bir

I.

Sonunda, tümden gelmişim
hiçe varmaya..

Dünden gelmiştim ilkin,
günün kımıltısız güneşli yüzüne asmıştım o nemli suratımı.
Kim bilir ki taşınmaz dünden güne güvenli bir güzellik mesafesiyle koşut bu sereserpe zaman parçası öpüş,
unutulsun diye şarkı, titreşirdi gece, gün derinden tutuşup bir alev ilerlerdi aşk diye heveslenip çarçabuk buyrulduğumuz o taht saltanat nerde..

Kış geçti, en sıcak yazlıkların etçil tantanası şimdi,
Ah şimdi, bir nisan sabahından bir insanı ayırmanın kavgası
Buradan başlıyor en harbi baharın-sıkıntısı
En azımsanan sevdaysa kımıltısı hem nasıl çağıldıyor ve duru
boğazın kuytusunda bir berrak iskeleden kora kor nisan diyor insanın felaketi

Şimdi o derin çıkmazlarında aşkın boğulduğunca gördün varsıllaştığını diye yurtsuzluğuna bir yol açmadan söylemeye şarkıyı uydurarak ritmiyle paramparça bir serin ne de almaşık işte türettiğin öyküyle..
Aynalar çağı yitti, karardı hepsi bir bir..

Hep yeni yoksunluklar ve delirium ritmiyle gerçek
salınıyor ufkunda çelişkimin
kimselere uymaz mı bu huzursuz dalaşık eprimiş elbiseler.
ve durulmaz yakamoz deryayla özdeşince
hep kendince aklanmış fırsatçı aşklar şimdi
..hep dünü yineleyen bir ben.

Her şeyin en başında biz
yani şakacıktan değilse bir yerde bir zamanda
olası en tekil halimle ben ve yanıtı olmaya yazgılı olduğum soru;
nerden gelmişim,
kime varmaya?